jy is die aarde in op dalende toue
’n mank engel in die newel
van die seringblomvuur verlore
jy is weg
saggies gevou soos linne ’n kas in
soos as die grond in
soos ’n maagd as offerande
in die gieting van die smeltende klok

jou broer het vroegdag die pad geskraap
sy hart het bloed gemors
op die langmoue van sy beste hemp
’n  jongmens se begrafnis is mos altyd groot
soos pa vertel het
onthou jy nog?
daar was verslete aronskelke
gestyselde tafeldoeke
kalkwater vir bedroefdes
uit die skoon vergaarbak getap
versuipte vlermuise uitgevis
hulle wat op wolwefontein
die skemering verbuig

waarhede is gepraat
oor die kanteling van jou glimlag
in die skaduboom van kennis

ek het vergruisde kroonblare van jou graf gevee
met ’n kussing teen die sand gelê
onder ouma se mottegif kombers
ek wou daar slaap
die meisie in jou briewe
het my hand vasgehou
(vingers as snare oor ’n vioolkam
vir die sneeulied van swane
soos jy liefde verprent het
op los papiere
in die boedel oorgawe
van jou selfmoord)

sy het regte engels gepraat
nes eileen van aandson destyds
met jou seëlversameling as minnebrief
onthou jy nog?
toe prewelende reën as slotgebed
uit die verwarde seisoen
ek moes weg sonder bewys of kleinode
die dalende nat nag in

grond moet versak
ons mag nie

na ’n jaar het ’n man uit kroonstad
’n  blok graniet gebring
op die aangewese dag
is die gras gesny
hekskarniere het olie gekry
die ganghorlosie het ophou slaan
die melkkudde is verkoop
pa bou paaie sonder rigting
christiaan sluit sy kamerdeur
ouma sit by ’n venster
in ’n ouetehuis langs die see
sy sê sy gaan môre rivier op
daar is glo min plek op die boot

naas ’n windverwaaide skiereiland
agter torings witter as vars kryt
was ’n heks met ’n sielsinventaris
’n  man met ’n kapbeitel
het my oopgevlek
gelem soos ’n lewendige vis
die heks het my littekens gestreel en gefluister
laat hom nou gaan
(ek het jou op die verkeerde plekke gesoek)

hier is ’n padkaart

volg die laatmiddag watervoëls oor schoemansdrif
soms is daar blomkranse teen kragpale
as jy nou sou kom
verbleik ’n mooi pers onkruid
padlangs in yl grond en klokkiesang
versilwer die populiermoeras

verby vredefort mantel ’n perskeboord
die draai in die pad en sagte bedrieglike dorinkies
bewaar die turksvy
duskant makvoël se eikelaning
tussen grashalms van verpande veld
is ’n esel
’n  trekkerpalm
’n  skuur vol implemente
wat stadig sterf
’n  grou soutpan
met flaminkkraag as lafenis
sanglyne wat futloos lê
tussen pale sonder wind

teen skemer sal die aandster
’n  gedienstige nefie in haar omvang trek
as bakenvuur vir jou

draai links op pa se nuwe pad
afgeskuins teen die reën
die rooioogduif sal spoorsny
met asbevlekte pootjies
deur die komende brandwolk
jy sal sien
sani bou ’n baksteenhuis
daar is poue in sy hoenderhok
en ’n kode tien op sy rybewys
hy het trots by die agterdeur gekom
om vir pa te wys

ek roep jou

boomkore reën psalms
op die verloopte grasperk neer

die nag klop teen die mure van nawete

ma dra ’n romp van sy met netjiese nate
in die oorstroomde gange
van my wederkerende droom
nylgroen kombuiskaste staan volgepak
van jou gunsteling lekkers
verf dop af en bloei vloer toe
dan teen die mure op
en deurdrenk die voue van ma se denkbeeldige rok
daar stamel sy
die hakkelpas van die lewende dood
(so mooi met haar smal middel)
spinnerakke haal diep asem
stof dans ’n statige dans
in die afwesigheid van verswaring
cardow wag hoed in hand by die kraal
hy treur oor die verkoopte vee
nes chopi en willem en petrus

hulle het almal gesterf
met pensioen in sig
nou wil pa niemand meer laat gaan nie
om te dink hulle hele lewens
vir dié bietjie rus gewerk
en dit ook onteien
sy gesig verdonker dan sê hy ag wat

oestye kom en gaan

’n  skepper plant rooi appeliefie en klapperbos
in die uitspansel se nagtuin
wat beurtelings blom en vrot

die vlammende wind suiker jou woorde weg

ek roep jou

ek wag onder die peperboom
ek sal jou stem ken
moet jou houvas nie verloor nie
ek het al die sterre gesoebat
op hulle brandende voetpaadjies
dralend deur rook
van nagte vol onthou
hemele kniel en wieg
oor die dreunsang van gras
rou vleis hang soos verlange
in keldergrotte wat skeeftrek
soos die aarde draai

my kinders sal jou nie ken nie

ek wou jou so graag
tot ons plek van herkoms
bind met woorde
om weer te begin
met ’n skildwag teen toeval
met ’n ompad
met 'n lang potloodstreep
wat vervaag oor blou heuwels
in my vergeelde tekenboek

tyd rol en sloer
soos ’n muntstukkie gegooi
op die kim van die naderende dag

jy het my altyd vooruitgeloop